Mijn moeder was 6 jaar toen de tweede wereldoorlog begon. Een tijd die veel indruk op haar heeft gemaakt en waarvan zij zich nog veel kan herinneren. Niets mogen zeggen en voorzichtig zijn omdat er onderduikers in huis zijn. “Anders word je vader opgepakt”. Zij was 10 jaar toen de avondklok werd ingevoerd. Zomers ging zij toch stiekem naar buiten om met leeftijdgenoten te spelen. Dan kwam de plaatselijke politieagent en schoot met een revolver in de lucht. De kinderen uit de buurt wisten niet hoe snel zij naar huis toe moesten hollen. ’s Winters moest iedereen alle huizen verduisteren en was het buiten één zwart gat. De lantaarnpalen waren uit. In de kamer stond een fiets waarop elk gezinslid om de beurt ging trappen. Boven de tafel ging dan een lamp branden en zo konden de anderen een spelletje doen of lezen. Soms hoorde ze de Duitse soldaten met geweren op hun rug die in het donker met gevangenen door de straat marcheren die het Wilhelmus zongen. Af en toe wist er een gevangene te ontsnappen en vond onderdak. ’s Avonds waren er geen winkels open. Als je iets nodig had ging je achterom.
Door de Coronacrisis dreigt er een avondklok te komen. De avondklok vroeger is anders dan nu. Toen was het pikkedonker, nu is er de straatverlichting en je kunt naar buiten wanneer jij dat wilt. Op internet lees ik dat Curaçao afgelopen april voor mantelzorg een avondklok heeft ingesteld. ’s Ochtends en ’s avonds tussen 6 en 8 mocht er mantelzorg plaatsvinden. Bij het lezen daarvan start bij mij als mantelzorger een chaos in mijn hoofd met allerlei bedenkingen, problemen en vragen als “wat als…, hoe dan?”. Stel dat het zover zou komen in Nederland, dan is het voor de vele mantelzorgers een hele uitdaging. Zo maar een voorbeeld. Voor 6 uur gaat de wekker, douchen, aankleden en hop op weg om gauw de verzorging te regelen voor je dierbare. Onderweg naar je werk gauw een slok koffie en een boterham om iets na 8 uur op je werk te zijn. Je chef staat al boos op te wachten, want je bent te laat. Snel aan het werk, je lunchpauze kort je in om tijd in te halen. Uit je werk boodschappen en medicijnen halen. Gauw thuis een maaltijd klaarmaken en wat eten. Dan gauw op weg om rond 6 uur ‘s avonds bij je dierbare te zijn. Eten klaarmaken, snel een praatje, alleen de noodzakelijke dingen in het huis doen, de was ophangen die nog in de wasmachine klaarligt van die ochtend en je dierbare verzorgen. Na 8 uur op weg naar huis om moe en uitgeput op de bank neer te ploffen. Wel of niet nog even een film kijken of vroeg naar bed. Morgen is het vroeg weer een nieuwe dag. Mantelzorg is niet te vangen in een bepaalde tijd. Dat loopt door de hele dag heen met kleine en grote dingen. Laten we er samen aan werken dat zo’n avondklok voor mantelzorg er niet komt!
