De tweede Coronagolf is er dan toch echt. Het lijkt kortgeleden dat de mantelzorgers hun dagelijks leven langzaam aan weer aan het oppakken zijn. Zelf ben ik mantelzorger voor mijn moeder. Voor haar is het een verademing dat haar wereld weer een stukje groter is. Zo heeft zij de lezingen van Mantelzorgtrefpunt Lunteren bijgewoond, gaat zij weer naar de Open Eettafel 1x per week lunchen en daarna naar de spelletjesmiddag. Het is voor haar fijn om met leeftijdgenoten in contact te komen en te praten. Bovendien kan zij zelf weer naar de supermarkt om haar boodschappen te doen.
Voor sommige mantelzorgers was er een adempauze. De dagbesteding die langzaam aan weer begon. Even tijd voor jezelf om te doen wat jij graag wilt. Al is het alleen maar om bij te komen van de overbelasting die je de afgelopen maanden hebt ervaren. Alles kwam op jouw schouders terecht. Kinderen die op afstand bleven en de boodschappen bij de deur zetten. Zwaaien voor het raam van het verpleeghuis naar degene die je lief hebt. Bang blijven zitten met de vraag of hij of zij je nog zal herkennen als je weer op bezoek mag komen. De schrik van je dierbare als je met een mondkapje op bezoek komt en het niet begrijpen dat je geen knuffel mag geven.
Dan heb je nog de stille eenzaamheid waar je weinig over hoort. Alleen maar de thuiszorg en één mantelzorger die je over de vloer krijgt die je ondersteunen en helpen waar dat nodig is. Halsreikend ernaar uitkijken dat zij op bezoek komen en je met hen een praatje kunt maken. Na de eerste golf zei iedereen: “deze eenzaamheid willen wij met zijn allen niet meer voor onze ouderen”. In de zomermaanden mocht je gelukkig wat meer.
En dan nu de tweede golf. De deuren die op een kier stonden, beginnen zich weer te sluiten. Minder thuiszorg, minder dagbesteding of verpleeghuizen die minder mensen toelaten. De tijd haalt ons in. De herfst is pas begonnen en de winter staat nog voor de deur. Mantelzorgers beginnen de last op hun schouders te voelen. Meer zorg op je nemen of de thuiszorg liever niet over de vloer krijgen vanwege Corona. De wereld begint weer kleiner te worden. Meer op jezelf met minder contacten, terwijl je juist daar behoefte aan hebt. Toch maar opnieuw de schouders eronder zetten om de Coronagolf te doorbreken. “Alleen samen krijgen wij Corona onder controle.”